De geur van kruidnagel en kaneel

Dordrecht is het Lyon van Holland. Je rijdt er steevast doorheen op weg naar het zuiden, maar neemt niet de moeite om eens van dichtbij te kijken. Hoe vaak ik in de afgelopen decennia niet uit een oververhitte auto heb gehangen op de 'Route du Soleil', met Lyon als toonbeeld van fileleed en chaos. De autoweg voert er dwars door de stad, die weinig aanlokkelijk oogt vanaf het talud waarop de weg is aangelegd.

Enkele jaren geleden was ik met Miriam op weg naar Zuid-Frankrijk toen een tussenstop in Lyon onvermijdelijk leek. We kwamen terecht op de enige camping, aan het eind van een buslijn, naast een voetbalveld en tegenover een enorme supermarkt. De locatie was niet bepaald pittoresk, maar de plaatsen waren schaduwrijk en groot. En de stad bleek geweldig.

Vooral Vieux-Lyon - het oude centrum - was zeer de moeite waard. Met monumentale panden uit een rijk verleden. Ik herinner me een enorme 'trompe-l’oeil', over een complete zijgevel. Het zachte Franse zonlicht gaf de gebouwen een goudgele glans. De níeuwe stad deed soms denken aan Milaan. Met dure winkelstraten en fraaie fonteinen. De autoweg was ver. Van het fileleed dat duizenden ondergingen, drong weinig door.

Gistermiddag scheen ook in Dordrecht de zon. De herenhuizen langs de haven schitterden in hun volle pracht. De jaartallen op de gevels verwezen naar koloniale tijden, naar de geur van kruidnagel en kaneel. Er heerste een gemoedelijke sfeer. Met winkels die je in het centrum van Rotterdam niet meer tegenkomt. Veel antiek, waartoe soms ook tweedehands stofzuigers gerekend worden. De plaatselijke snackbar wordt gerund door een Vietnamees stel dat keurig Nederlands spreekt.

Dordrecht is ons eigen Lyon. Hoe dichter bij Dordt, hoe Franser het wordt...