Held op sokken

Op de weblog van mijn lieftallige radiocollega Lydia verscheen afgelopen maandag een bericht waarin zij zich nogal uitgelaten toonde over een grap die vrijdag met mij werd uitgehaald. Op veler verzoek hierbij dan toch het verhaal. Voordat het een eigen leven gaat leiden.

Enige weken geleden kwam ik Lydia bij Stads Radio tegen met een hoofddeksel op. Het geval had vaag iets weg van een alpinopet, die ik eerder associeer met Franse schilders dan met bevallige radiomaaksters. Ik heb de pet daarop verwijderd en in de koelkast op de redactie gelegd. Daar werd het apparaat enkele dagen later door de rechtmatige eigenaar teruggevonden, nadat ik via SMS een aantal aanwijzingen had gegeven omtrent de vindplaats.

Afgelopen vrijdag moest ik twee programma's opnemen. Zoals meestal - en zeker op dagen dat de temperatuur tot recordhoogten stijgt - trok ik direct bij binnenkomst in het overigens lege radiopand mijn schoenen uit. Ik parkeerde ze onder het bureau waar ik doorgaans mijn shows voorbereid en maakte even later de gang naar de studio. Toen ik die rond middernacht weer verliet om op huis aan te gaan, bleken mijn schoenen verdwenen.

Instinctief keek ik in de koelkast. Helaas. Daarna begon een zoektocht door het pand, waarbij ik - in steeds groter ongeloof verkerend en met de gedachte aan een lange tocht richting metro zonder buffer onder mijn tenen - heen en weer rende tussen redactie, toilet en studio. Ik baalde omdat ik de volgende ochtend om kwart over zes op Rotterdam Airport moest zijn, maar begreep er bovenal helemaal niets van. Wie zou er met mijn - overigens wel handgemaakt Italiaanse - schoenen vandoor gaan?

Toen Lydia de telefoon niet opnam, probeerde ik Allard. "Sorry dat ik zo laat nog bel", zei ik. "Ik weet ook eigenlijk niet waarom ik jóu bel, maar ik ben mijn schoenen kwijt." Allard aarzelde niet en zegde toe direct mijn kant op te komen om te kijken of er wellicht nog meer was verdwenen uit het pand. Nadat ik neergelegd had, piepte mijn mobiel dat er een tekstbericht was. Dat bleek van Lydia te zijn en onthulde de locatie van mijn schoeisel. Allard afgebeld; die bleek reeds met twee keer maat 46 onderweg.

'Held op sokken' heet ik sindsdien. Lydia kon er wel om lachen. Ik ook, tot de volgende ochtend de wekker ging op een onmenselijk tijdstip.