Oma's vijfentachtigste verjaardag

Ik heb veel respect voor mijn broer. Na een moeilijk decennium besloot hij op zijn vijfentwintigste alsnog de HAVO af te maken. En inmiddels staat hij op het punt om met een studie fysiotherapie te starten. Zijn financiële onafhankelijkheid heeft hij opgegeven voor nog eens vier jaar in de schoolbanken. Ik weet niet of ik zelf zoveel discipline op had kunnen brengen.

Tegelijk blijft het een Thijs. Morgen viert mijn oma haar vijfentachtigste verjaardag en ik vrees dat alleen mijn moeder en ik daar namens onze tak van de familie acte de présence zullen geven. Dat mijn broer niet meegaat heeft weinig te maken met onze grootmoeder, maar alles met enkele bloedverwanten die nu eenmaal niet tot onze gezamenlijke favorieten behoren.

Onze familie van moederszijde is nooit een hecht gezelschap geweest. Sterker, al zo lang als ik mij kan herinneren zijn er onderlinge spanningen en conflicten. Hoewel ik het niet bewust heb meegemaakt, is het meest tekenende voorbeeld hiervan een familieweekend ergens eind jaren zeventig, waar de zaken zozeer uit de hand liepen dat er twee kampen ontstonden in het bungalowpark waar we bijeen waren. De ene helft weigerde nog te communiceren met de andere helft. Mijn oma zat er tussenin.

Gisteravond heb ik anderhalf uur op Thijs ingepraat. Honderd euro geboden als hij toch mee zou gaan. Een beroep gedaan op zijn verantwoordelijkheidsgevoel, gerefereerd aan het feit dat oma niet nog tientallen jaren onder ons zal zijn en aangegeven dat ik zelf ook weinig zin heb om zaterdag op en neer naar Zuid-Limburg te reizen. Maar ik vrees dat het niet mag baten. Ik ben benieuwd of ik hem morgen om kwart over tien op Rotterdam Centraal tref.

Zou vanavond met An naar de Now&Wow gaan, maar dat is helaas van de baan. Annechien, die al jaren tot mijn favoriete vrouwen behoort, kon haar vriendinnen niet op tijd meer mobiliseren. Ik zwaai wel naar Ted als hij z'n hond weer uitlaat op het Weena...