Rotterdam is een dorp

Als geboren en getogen Vlaardinger ben ik wel het een en ander gewend. In een stad van nog geen 75 duizend zielen is bijna iedereen je buurman. Dat het in Rotterdam net zo werkt, verbaast me af en toe toch wel een beetje. Rotterdam is een dorp en het Weena is een dorpsplein.

Gezien mijn niet afhoudende nicotineverslaving en het protectionistische beleid van de Nederlandse overheid, sla ik met enige regelmaat voor de schuifdeuren van nummer 106 de bewegingen op straat gade. Daarbij wordt ik vriendelijk gegroet door passerende groenteboeren, bakkers, drankhandelaren, DHL-koeriers, postbodes en andere bewoners van het gebouw waarin ik mijn werkdagen doorbreng. We weten over en weer niet hoe we heten, maar kennen elkaar inmiddels al jaren.

Veruit de meest interessante categorie voorbijgangers wordt echter gevormd door mensen die ik juist níet ken en waarbij ik dat ook graag zo zou houden. Ik doel hiermee op bejaarde vrouwen, die vaak de neiging voelen een praatje aan te knopen en hun medeleven te betuigen over het feit dat ik buiten moet roken, om daar direct de constatering aan te koppelen dat het vroeger zoveel beter was. Ik kan wel om ze glimlachen, maar doe ook altijd erg mijn best om de gesprekken - die vaak snel richting de lichamelijke gebreken van mijn opponent lijken te gaan - met enige voortvarendheid af te ronden.

Hé, daar heb je Ted Langebach met zijn hond... Rotterdam is een dorp.