'Happy little accidents'

De zondagnacht is steevast voor Bob Ross. Al jaren ben ik een fan. Ik ontdekte hem op de Amsterdamse kabel, in de tijd dat Miriam nog aan het J.J. Cremerplein woonde en heb sindsdien alle afleveringen wel twee of drie keer gezien. In Rotterdam worden de avonturen van Bob door ETV.nl uitgezonden. Vroeger op de oneven en sinds gisteren ineens op de éven uren.

Ik was Bob dus even kwijt toen ik vannacht om één uur inschakelde, maar ben zo'n grote fanaticus dat ik met genoegen tot twee uur heb gewacht voor mijn vijfentwintig minuten schilderplezier. Het lekkere aan Bob is dat je weet wat je krijgt. Alle uitzendingen zijn volstrekt inwisselbaar. Een landschap met bergen, bomen en een beekje en dan dat heerlijke, rustgevende stemgeluid.

Ook de uitspraken van Bob zijn nooit een verrassing. Als hij z'n kwast uitslaat na een wasbeurt, grapt hij steevast dat iedereen in de studio plots wegduikt. Dolkomisch vindt hij zichzelf op dit soort momenten. Vaak is er ook aandacht voor de eekhoorn van Bob. Het beestje luistert naar de naam 'Pea Pod the pocket-squirrel', omdat hij het liefst in de borstzak van Bob verblijft. Hoe vaak ik dát niet gehoord heb.

Maar het allermooitse van Bob Ross blijft toch wel dat je tot driekwart van zijn programma denkt dat het schilderij waar hij aan bezig is, best aardig oogt. Dan komt het moment dat de meester besluit om weer een afzichtelijk hutje te plaatsen of een foeilelijke boom toe te voegen. Tegen de tijd dat Bob zijn werk signeert weet je zeker dat je zoiets nooit in je huiskamer zou willen hebben.

Bob kent die kritiek overigens. Hoewel hij niet meer onder de mensen is, zou hij in reactie ongetwijfeld fluisteren: "We don't make mistakes. We just have happy little accidents."