Met pijn in het hart

Vanaf vandaag mag ik er godzijdank eindelijk over praten. De afgelopen maanden wist ik zelf al dat ik Intermax zou gaan verlaten, had ik John en Ludo ingelicht en een aantal mensen in mijn directe omgeving, maar hield ik verder vooral mijn kaken stijf op elkaar. Dat was best lastig op z'n tijd. Zo had ik het er graag al veel eerder met Bernard Jan over willen hebben. BJ – zoals hij in de wandelgangen heet – is senior consultant bij ons, maar is vooral de voormalig programmaleider van twee radiostations, die ik enkele jaren geleden naar Intermax haalde.

Tegelijk was BJ vandaag het minst verrast. "Dat verbaast me niets," reageerde hij. En dat is ook wel begrijpelijk. Het past bij mijn gemoedstoestand van de afgelopen tijd en verder delen we de passie voor radio. Ik heb er ook nooit een geheim van gemaakt dat ik ooit de overstap naar de oude media zou willen maken. Inmiddels is het bijna een gevoel van terug naar de oorsprong. Ik maak radioprogramma's sinds mijn elfde levensjaar en het is de rode draad in de rest van mijn leven. Ook de band met mijn partners John en Ludo komt voort uit onze gezamenlijke tijd bij Omroep Vlaardingen.

Na een decennium Intermax is het tijd voor iets anders. Met pijn in het hart. Ik kan niet ontkennen dat deze dag emotioneel was en dat er een paar momenten waren dat het aanstaande vertrek zo realistisch voor kwam, dat ik de tranen achter mijn ogen voelde branden. Ik ga die club echt missen. Het is een derde van mijn leven. Het is de plek waar ik groot ben geworden. Het is de meest vormende ervaring ooit geweest, waarbij ik bovendien het voorrecht heb gehad om bij te mogen dragen aan een technologisch keerpunt in de geschiedenis.

Het internet heeft ons leven veranderd en van die ontwikkeling heb ik deel uitgemaakt. Ik was erbij toen de eerste plaatjes op het web verschenen, toen er databases aan sites gekoppeld werden, toen online betalen tot de mogelijkheden ging behoren en toen het doodnormaal werd dat je niet meer naar de videotheek of de cd-winkel ging, maar filmpjes en muziek gewoon van het internet haalde. Ik heb meegebouwd aan die revolutie. En dat vervult me best met enige trots. Trots vooral ook omdat wij er nog zíjn. Omdat we dat gewoon goed gedaan hebben. Tien jaar winst. Punt.

Hoe zeer ik Intermax ook ga missen, ik heb toch heel sterk het gevoel dat ik deze stap móet zetten. Omdat ik niet over tien jaar wil balen van het feit dat ik het niet heb geprobeerd. Ik moet mijn hart volgen. Vandaag werd ik daar gek genoeg in gesteund door mijn belangrijkste klanten, die ik zelf telefonisch van mijn vertrek op de hoogte bracht. Eén van hen, een advocaat, biechtte op al jaren ook volledig geschoold commercieel vlieger te zijn, maar niet te vliegen. Hij begreep precies wat me bewoog. Anderen waren verrast, maar – voor zover ik dat kon beoordelen – toch vooral ook oprecht met hun felicitaties.

Het woord 'moedig' is vandaag een aantal keren gevallen. Mensen vinden het moedig dat ik de stap zet van een behoorlijk gevestigde positie naar een onzekere toekomst. Onzeker is het ook wel – in die zin dat ik absoluut niet weet wat ik vanaf januari ga doen – maar toch heb ik niet echt een 'moedig' gevoel bij mijn vertrek. Het lijkt meer vanzelfsprekend. Het is tijd voor een volgend hoofdstuk. Ik wil weer creatief bezig zijn. Ik wil weer presenteren, maar ik wil ook blijven ondernemen. Op dat gebied jeukt het al behoorlijk. Ik wil iets met de integratie van radio, tv en internet.

De combinatie tussen creatief en ondernemen gaat er zeker komen. Dat weet ik. Dat zegt m'n onderbuik. En als ik de afgelopen jaren nou één ding van John heb geleerd, dan is het wel dat onderbuikgevoel soms leidend moet zijn. Dit is zo'n moment.

En nu ga ik op de bank liggen, want ik ben helemaal op.