Appeltaart voor de juf

"Kom je op m’n verjaardag?" John’s nummer stond in het display van mijn telefoon. "Mamma, wanneer," riep hij langs de telefoon. Even was het stil. Ik hoorde Jane op de achtergrond. Gefrommel en gekraak. "Zondag 10 oktober," zei Sebas. "Natuurlijk kom ik op je verjaardag," antwoordde ik. "Zondag 10 oktober," herhaalde het mannetje aan de andere kant. "Ik dacht dat je verjaardag niet doorging," zei ik. "Maar nu wel," reageerde hij.

Komende maandag wordt hij vier. John meldde onlangs met enige opluchting, dat in onderling overleg met zijn vrouw en zoon was besloten om dit jaar geen feestje te vieren en geen cadeautjes te kopen. Het geld dat daarmee werd bespaard, ging naar een goed doel. Het idee zou van Sebas zelf zijn geweest. Ik geloofde daar meteen al weinig van en werd zojuist bevestigd. Het scenario was duidelijk bijgesteld.

Afgelopen week nam Sebas afscheid op de peuterspeelzaal. Jane had achttien Ernie's van mandarijnen gemaakt. En een appeltaart voor de juf, maar die was mislukt zei Sebas. Hij had te lang in de oven gestaan. Ik vroeg of de taart helemaal zwart was geworden. Nee dat niet. We keuvelden nog wat over spinazie. Hij vertelde dat hij Pop-eye wilde worden en ik zei dat er dan nog even flink moest worden doorgegeten.

Vorig jaar mocht ik ook al op z’n feestje komen... "Tot volgende week zondag," zei ik trots. "Ja, dag," zei Sebas.