Auto met afstandsbediening

Toen de kamerdeur openzwaaide, sprong Sebas luid schreeuwend voor me. Hij was gehuld in ridderuitrusting. Een helm, die ook het grootste deel van zijn gezicht bedekte, een schild en een vervaarlijk uitziend – plastic – zwaard. Sebas had het cadeau van Irma gekregen, John’s zus. Het pak dat ik onder mijn arm meevoerde werd met grof geweld van het papier ontdaan. "Weet je wat dat is," vroeg Jane? "Een auto met afstandsbediening," lispelde de jarige.

Het was nog een behoorlijke toer om alle batterijen in de auto – een flinke 4WD – en het controlepaneel te krijgen. Tegen de tijd dat de klus geklaard was, stapte de volgende visite binnen. Een doe-het-zelf-pakket. Compleet met veiligheidsbril, kunststof hamer, tang en boormachine. De aandacht van Sebas voor de auto was vervlogen. Even later stond hij murmelend in de tuin zijn skelter te repareren. De bril stoer op het voorhoofd.

Uitputtingsslag
Net even bij m’n moeder geweest. Ze is drie weken geleden met een nieuwe baan begonnen, die nogal wat energie vergt. Na een jaar of vijftien in de kinderopvang te hebben gewerkt, geeft ze nu les aan een middelbare school voor kinderen met psychische stoornissen. Lesgeven is weliswaar haar vak, maar met dit publiek had ze nog geen ervaring. En hoewel de klassen slechts acht man groot zijn, blijken de eerste weken een uitputtingsslag vanwege de grote hoeveelheid specifieke aandacht die haar leerlingen nodig hebben.

Een doosje bonbons uit Antwerpen. Wat opbeurende woorden. Ik hoop voor m'n moeder dat de komende week iets meer 'fun' wordt. 'Sanuk', zoals de Thai zouden zeggen. Is belángrijk...