Boterham met hagelslag

Gisteren was m'n moeder jarig. Daarin ben ik niet zo sterk. Dus was ik blij toen mijn broer in de ochtend belde. "Gefeliciteerd," riep hij door de telefoon. "Gefeliciteerd," vroeg ik? Ach natuurlijk... "Ja, jij ook!" M'n moeder had eerder in de week gelukkig zelf al een mailtje gestuurd met de vraag of we vandaag zouden komen eten, anders was de verrassing wellicht nog groter geweest. Toen we 's avonds belden kon ik helaas geen antwoord geven op haar vraag hoe oud ze was geworden. Zesenvijftig. Ik ga het onthouden. Ze is een lieverd. Met mijn moeder nooit een saai moment bovendien.

Vanavond gaan we gourmetten. Los van het feit dat het begrip op zich me al tegenstaat omdat het doet denken aan bowlingbanen en bingo, heb ik nog een ander bezwaar. Het gourmetstel dat we vanavond gebruiken, is ooit één keer eerder in actie geweest. Dat was aan het eind van de jaren tachtig aan de Vlaardingse Lindendreef. We hadden diezelfde vrijdag het apparaat gekocht. 'Top of the bill' en helemaal trendy! Van Tefal, dus wat wil je nog meer. Iedereen dolenthousiast. Zelf vlees in je eigen pannetje gooien, het was een geweldig concept.

De vreugde duurde exact een kwartier. Toen kantelde één van de pannetjes - waarin op dat moment een behoorlijke hoeveelheid kokend vet zat - achterwaarts over mijn rechterhand. Het gevolg was een flinke verbranding. Zoveelstegraads. Ik weet nooit of eerste- of derdegraads het hevigst is, maar het was dus erg. Ik moest een tijd met verband om lopen, herinner ik me. Het gourmetstel is daarna nooit meer gebruikt. Het verdween op een kast, verhuisde blijkbaar nog wel mee naar de Acaciadreef, maar kwam verder niet meer te voorschijn. Tot mijn vader het kleinood aan mijn moeder overdeed.

Ik eet een boterham met hagelslag vanavond. Dat is duidelijk...