De trein van negentien over

Ik werd een half uur te laat wakker en miste op een haar na de bus. Terwijl ik op Rotterdam CS verwoedde pogingen deed om een kaartje uit de automaat te halen, werd ik gebeld. In de consternatie viel m'n portemonnee en even later ook mijn telefoon. "Ik bel zo terug," had ik nog net kunnen roepen voor het apparaat weggleed uit de greep van mijn rechterschouder en kin. Ik raapte alles bij elkaar en trok een sprint voor de trein van negentien over.

De reizigerstunnel was tot de nok gevuld. Van links en rechts stroomden juist gearriveerde passagiers in de massa. Toen ik uiteindelijk hijgend de roltrap naar perron elf oprende, gleed ik hopeloos uit. Mijn linkerknie boorde zich daarbij in de venijnige kartels van een hoger gelegen trede. De pakweg twintig mensen die voor mij op de roltrap stonden, keken verschrikt achterom bij het horen van de vloek die onbewust over mijn lippen kwam. De trein reed net voor mijn neus weg, waardoor ik twintig minuten wachten moest.

Tegen de tijd dat ik - een kwartier te laat - op Rotterdam Alexander arriveerde, vroeg ik me af of het nog wel goed zou komen. Ik zei sorry tegen Brenda, die me opwachtte bij het station. En nog voordat we de snelweg hadden bereikt, bleek dat we ons hadden vergist in de tijd. Niet om tien uur in Zeewolde, maar een heel uur later. Toen ik tijdens de lunch bij 'La Place' in Almere-West ook nog een vol dienblad uit mijn handen liet vallen, besloot ik me maar neer te leggen bij deze dag.

Het kan niet élke dag je geluksdag zijn.