Bijten op je onderlip

Het snijdt recht door je ziel. Het druist in tegen alles wat met eerlijk en rechtvaardig te maken heeft. Het is niet in woorden uit te drukken. Het is een gevoel van verslagenheid. Van pure malaise. Van volstrekte onmacht. Vanmiddag heb ik een uur onder de douche staan janken en ook nu lopen m'n ogen weer vol.

"Hoe langer ik er over nadenk, hoe verdrietiger ik word," zei ik vanavond tegen Annemarie. Een week eerder waren we samen in het ziekenhuis om twee ietwat verbouwereerde kersverse ouders te feliciteren met een veel te vroeg geboren, maar overigens gezonde baby. Het was dus logisch dat we er vandaag ook zouden zijn.

Ik heb ze stevig vastgepakt. Wat kun je verder doen? Wat moet je verder zeggen? Tranen. Bijten op je onderlip. Schreeuwen dat het niet valt uit te drukken. Boos zijn, maar op wie? Later ook gelachen. Zoals dat werkt op de dunne scheidslijn van vreugde en verdriet. Soms barst je opeens in lachen uit.

Beelden flitsten voorbij. Ik dacht aan Paul z'n vader. Is hij tien jaar geleden gestorven? Ik dacht aan Els en dat het zo oneerlijk was dat ze dit ook nog mee moest maken. Aan mijn eigen ouders die een kind verloren. Aan de pijn. Ik realiseerde me dat ze voor altijd zouden worstelen met de vraag wat er van Sanne geworden zou zijn.

Ik dacht aan Paul als mannetje van een jaar of vier, op de klassenfoto in één van de albums die mijn moeder zo liefdevol heeft samengesteld. Een mannetje met een veel te grote bril. Eén glas afgeplakt. 'Schele Paul' noemden we hem altijd. Handige Paul, die de mooiste hutten bouwde. Die Paul was vorige week opeens vader. En nu niet meer.

Wat moet je verder zeggen?