Brave huisvaders met kinderen

Boven het perron gaf het bord aan dat de metro nog drie minuten weg was. Ik stond uitgeteld op station Blaak te wachten, om mijzelf richting Marconiplein te laten vervoeren. Een kort moment had ik oogcontact met de jongeman die op enkele meters afstand voorbij liep. Toen ik mijn hoofd wegdraaide, zag ik vanuit mijn ooghoeken dat hij bleef staan. Ik keek terug. Zijn gezicht kwam me vaag bekend voor, maar ik kon het niet thuisbrengen.

"Ik heb jou vanmiddag op het internet gezien," zei hij met luide stem. De opgeschoten zestienjarige puistenkop naast mij, die al rochelend verveelde rondjes ijsbeerde, keek verschrikt op. "Wij hebben op dezelfde scholen gezeten. Op het Groen, School voor Journalistiek." Ik kon zijn verhaal nog niet thuisbrengen. "Iemand wees me laatst op die site, hoe heet die ook weer, Schoolbank.nl. Ja, dát is het. En daar zag ik jou vanmiddag."

We voerden een wat onwennig gesprek. Ik vertelde dat ik Schoolbank.nl één van de leukere websites vond en hij beaamde dat. "Wel schokkend af en toe," zei ik. "Hoezo?" Ik antwoordde dat het soms best vreemd was om het beeld van oud-klasgenoten bij te moeten stellen in de richting van brave huisvaders met drie kinderen en een boerderij in Canada. "Vind je dat schokkend," vroeg hij? "Soms wel," zei ik.

Hij lachte. "Ik heb zelf een vrouw, twee kinderen en ik ben net terug van een paar jaar in het buitenland." Op dat moment reed de metro het station binnen. Hij maakte aanstalten om richting de laatste wagen te lopen. "Doe de groeten aan je broer," riep hij nog. "Hoe heet je," vroeg ik? "Mark." Thijs, bij deze!