Een kilo cocaïne mee

Gisteravond belde ik Paul om te vragen of alles goed ging met mamma Clau, met de baby en met hemzelf. Dat bleek het geval. Claudia is weer thuis. Sanne nog lang niet, maar dat is logisch. "Voor je ophangt geef ik je m'n moeder nog even," zei Paul. Het volgende moment vulde het opmerkelijke stemgeluid van Els mijn rechteroor. "Hallo San, hoe is het met je," vroeg ze.

Het was lang geleden dat ik haar had gesproken. Vroeger kwam ik vaak bij de Van Lee-tjes thuis, in de tijd dat ze nog aan de Vlaardingse Berkendreef woonden. Niet alleen was het er warmer dan op het tochtige plein bij 'De Hoeksteen' waar we anders stonden, er viel ook altijd wat te lachen. Voor mijzelf in ieder geval wel. Els de stuipen op het lijf jagen, was daarbij één van mijn favoriete hobby's.

Ik herinner me vooral het voorval rond een aanstaande treinvakantie. Paul, Joris en ik zouden richting Griekenland gaan. Vlak voordat we vertrokken, maakte ik Els wijs dat haar zoon een kilo cocaïne bij zich had om de reis te bekostigen. Ik heb zelden iemand zo zenuwachtig gezien. Het kostte me uiteindelijk enorm veel moeite om Els ervan te overtuigen dat ik slechts een grapje had gemaakt.

Het was leuk om de moeder van Paul weer even te horen gisteravond door de telefoon. En voor de goede orde meld ik nog even wat mijn eigen moeder vroeger al zei, toen ik nog slechts tot heuphoogte kwam: "Als 'ie je schopt, vindt 'ie je lief." Dat het maar duidelijk mag zijn, Els...