Professioneel om de tuin geleid

Af en toe koop ik een krantje bij hem. Soms geef ik hem een sigaret en ik zeg in ieder geval altijd vriendelijk gedag. En dat waardeert hij. "Je bent de enige die normaal groet," zei hij deze zomer. "Andere mensen kijken altijd weg als ik voorbij loop." Ik zou niet weten hoe hij heet, maar het is een vriendelijke vent.

"Je ziet er verzopen uit," zei ik zojuist tegen hem, toen hij passeerde op het Weena. "Zes dagen buiten geslapen," reageerde hij. "Ik heb nog steeds mijn legitimatie niet. Hij ligt klaar op het stadhuis, maar ik heb vijf euro nodig om 'm op te halen. En die heb ik niet." Ik reageerde verbaasd. "Heb je dat ding nou nog steeds niet opgehaald?"

Ik trok mijn portemonnee en gaf hem vijf euro. "Ga die legitimatie halen," spoorde ik hem aan. Hij glimlachte. "En geen lulverhalen," waarschuwde ik. "Ik kom 'm dadelijk laten zien," beloofde hij. "Om één uur sta ik hier weer," sprak ik met hem af. Toen ik weer naar binnen ging, overwoog ik of ik niet beter met hem mee had kunnen lopen.

Inmiddels staat het alarm op mijn telefoon ingesteld op vijf voor één. Ik ben benieuwd. Op de één of andere manier vertrouw ik hem. Benieuwd of ik straks bedrogen uitkom, hoewel ik er niet aan twijfel dat hij me een legitimatie zal laten zien. Als hij het kleinood al in bezit had, heeft 'ie me in ieder geval professioneel om de tuin geleid.

Update 13.19 uur
Een beetje teleurgesteld ben ik wel. Tegen beter weten in wellicht. Ik heb van vijf voor tot kwart over één op hem staan wachten. Tevergeefs. Onze volgende ontmoeting wordt iets minder aangenaam, voorspel ik.

Update 18.38 uur
Het zat me niet lekker en dus besloot ik hem te gaan zoeken. Op weg naar de Pauluskerk, kwam ik hem al op de hoek van de Kruiskade en de Karel Doormanstraat tegen. "Sorry, ik was te laat," riep hij me verontschuldigend toe. "Is het gelukt," vroeg ik? "Nee, nog niet," zei hij. "M'n legitimatiebewijs ligt morgen om half tien klaar."

Ik vroeg of hij het nog wel kwam laten zien. "Ja, natuurlijk," antwoordde hij. Ik gaf hem mijn kaartje en zei dat hij maar even aan moest bellen op nummer 106, zodra hij z'n pas had. Hij beloofde dat te zullen doen. Ik informeerde nog hoe hij heette. Hij bleek Geert-Jan te zijn.

[Zie ook: Dossier Geert-Jan]