Zo lief voor elkaar

Het was een rare week. Een zware week. Alles moest even wijken voor Paul en Clau. Dat is bijna gelukt. Op twee afspraken, wat telefoon en een hoop e-mailtjes na, ben ik vrijwel voortdurend in touw geweest met het definitieve afscheid van vanochtend.

En ik denk dat het goed was. Annemarie en ik hebben met woorden geprobeerd over te brengen wat niet uit te drukken valt. Els las een gedicht aan Sanne. Dappere Els. En ze voerden zelf het woord. Paul met een prachtig verhaal tot zijn dochter en Claudia met een gedicht. En ze waren weer zo lief voor elkaar. Ik krijg tranen in m'n ogen als ik er aan denk. Paul met zijn arm om haar heen.

Op het moment ren ik wat heen en weer tussen de bank, omdat ik het gevoel heb dat ik eigenlijk zou moeten liggen en de laptop, omdat ik nog veel te veel adrenaline in m'n bloed heb om niets te doen. Zo maar even naar de radio om de weekendshows op te nemen. Dan gaan we morgen iets leuks doen...