Letterlijk in de 'middle of nowhere'

Op mijn vraag hoeveel mensen er in Whangamomona wonen, antwoordde de vrouw achter de bar van het enige hotel dat het om achtendertig zielen ging. Het verbaasde me niets. Het dorp oogde overzichtelijk. Veel meer dan een dozijn huizen stond er niet. Het postkantoor naast het hotel was klaarblijkelijk al lang geleden gesloten. De houten voorgevel was inmiddels ten prooi gevallen aan de elementen. De verrotting had er toegeslagen.

We genoten op het overigens lege terras van de eerste zon. Hoewel de rit over de 'Forgotten World Highway' prachtig was, werden we ook deze dag geplaagd door regen. Al sinds onze aankomst in Nieuw-Zeeland is het weer kommer en kwel. De kuilen in de negentien kilometer lange 'dirtroad' halverwege de route, stonden dan ook vol met water. Van de bergen aan weerszijden van de weg stroomden watervalletjes naar beneden.

Het uitzicht was echter onbeschrijflijk. Mijlenver strekten de met gras begroeide heuvels - soms glooiend en dan weer met scherpe kammen - zich uit. De grazende schapen keken verstoord op toen we langsreden. Voorbij één van de vele bochten zagen we een grote roofvogel die zich tegoed deed aan een dood konijn op de weg. Tegen de tijd dat we onze eindbestemming naderden, stuitten we op een kudde koeien. De beesten namen rustig de tijd om van weiland te wisselen.

Vier uur hadden we nodig voor de dikke honderdvijftig kilometer naar Stratford. Vijf auto's passeerden ons tijdens de rit. Geen bereik op m'n mobiel en geen enkel benzinestation. We waren letterlijk in de 'middle of nowhere' geweest.

[Zie ook: Dossier Nieuw-Zeeland]