Adembenemende vergezichten

De superlatieven beginnen op te raken, terwijl het landschap steeds fantastischer wordt. Oudjaarsdag reisden we vanuit Te Anau richting 'Milford Sound', het bekendste van een hele reeks fjorden aan de westkust van het Zuidereiland. De weg er naartoe behoort tot het werelderfgoed en niet ten onrechte. Het eerste deel wordt gedomineerd door een breed dal waarin verschillende rivieren richting het verderop geleden meer meanderen. De stroompjes worden omzoomd door velden met wilde fuchsia's in prachtige paarstinten.

Het tweede deel van de route voert door de ruige uitlopers van de Nieuw-Zeelandse Alpen. Stroompjes en woeste watervallen, adembenemende vergezichten en ruige dalen met niet meer dan wat dorre begroeiing. Op een parkeerplaats zagen we twee kea's, die nieuwsgierig kwamen informeren wie we waren. De bergpapegaaien waren bepaald niet bang en aten zelfs wat chips uit mijn hand. Volstrekt ongepast natuurlijk om de beesten te voeren, maar voor een kort moment was ik even niet voor rede vatbaar. Wilde papegaaien!

Tijdens de boottocht door het fjord keken we ademloos naar de steile rotsen die uit de baai omhoog rezen. De kapitein vertelde dat het water op het diepste punt zo'n driehonderd meter diep was. Genoeg ruimte om een Eifeltoren te verbergen. Onwaarschijnlijk. De Tasmanzee - aan de opening van het fjord - oogde kalm. De zon kwam achter de wolken vandaan. Toen de boot keerde, zagen we een aantal pelsrobben in gevecht om het beste plekje op een rots aan de oever. De beesten trokken zich niets van onze aanwezigheid aan.

Eenmaal terug in Te Anau aten we bij de lokale Chinees. Om elf uur lagen we uitgeput in bed. Het begin van 2005 is aan ons voorbij gegaan...

[Zie ook: Dossier Nieuw-Zeeland]