Boys die de bus opwachten

Dinsdag vlieg ik met Ludo naar Frankrijk. Het is ons jaarlijkse reisleidersuitje. Zes dagen lang zijn wij de stoere boys die veertig man op sleeptouw nemen. Wij zijn de boys die de bus opwachten, om met een stralende glimlach te wijzen waar het toilet is, aan de reizigers die met een ietwat benepen uitdrukking op het gezicht en in kennelijk hoge nood het voertuig als eerste proberen te verlaten. Wij sussen de onrust als nog niet iedereen klaar staat voor het halen van de ski's.

Wij zijn de mannen die bij Jean-Louis, de eigenaar van hotel 'L'Alpage', om extra croissants vragen als de broodjes tijdens het ontbijt op dreigen te raken. Wij duwen 's ochtends iedereen de bus in om naar de lift in Châtel te rijden en nemen de toerliefhebbers mee op een tochtje richting Avoriaz en verder, om aan het eind van de middag nauwelijks aangedaan op de rest van het spul te wachten, dat onder begeleiding van ons waarderend commentaar uitgeput weer aan boord kruipt.

Wij zijn die gezellige reisleiders, die nog even meegaan naar het hotel om een stevige borrel te drinken, wat sterke verhalen te vertellen en de indruk te wekken dat we alles weten van het weer. De mannen die af en toe een ongelukkige skiër met letsel naar de dokter brengen, waar het vlekkeloze Frans van Ludo en de air van 'niets is ons te veel' steevast garant staan voor lovende kritieken bij het vertrek de volgende ochtend. Dan komen ook de vragen: "Zit je hier het hele jaar?"

Als het gezelschap uiteindelijk richting Nederland vertrekt en wij onze vrienden weer uitzwaaien - na wat rake afscheidswoorden via de microfoon bij de chauffeur - voelen we ons even heel erg 'Costa'. Lekker!