'I don't give a shit'

De 'Raspberry Creek' was ijzig koud, maar de koelte voelde als een absolute weldaad na de inspanningen van de uren ervoor. Ik plensde het bergwater over mijn hoofd en dompelde mijn lijf rillend onder, om vervolgens als een haas de oever op te zoeken en snel weer op te drogen in de zon.

We hadden een dikke twee uur geklommen. Een steil bergpad door het dichte bos. Onderweg naar boven hadden we een aantal stops nodig om op adem te komen en vooral om te drinken. Het was heet. De lucht was helderblauw, de UV-index gaf een dikke zeven aan en dus bleven we smeren met zonnebrand.

De 'Rob Roy Valley Track' leidt naar de gelijknamige gletcher in het 'Mount Aspiring National park'. De vallei waar de ijsmassa op uitkomt is een lust voor het oog. De vergezichten zijn fantastisch en het kostte ons dan ook moeite om los te komen van het uitzicht en de schaduw van een overhangende rots op te zoeken.

Op de terugweg voelden we bijna medelijden met de wandelaars die nog op weg naar boven waren. We speculeerden op de spierpijn die de volgende dag ons deel zou zijn. En inderdaad: de bovenbenen voelen inmiddels wat stram en mijn schouders hebben nog last van de rugzak die ik gisteren mee torste.

Eenmaal terug op de parkeerplaats waar onze wandeling begon, waren we moe maar voldaan. Voordat ik een duik in de 'creek' nam, plofte ik eerst uitgeteld in het gras. "De mensen om je heen kijken wat bevreemd," zei Miriam. "I don't give a shit," reageerde ik, waarna ik mijn handdoek te voorschijn haalde.

[Zie ook: Dossier Nieuw-Zeeland]