Ruige pieken en diepe spleten

De regen kwam met bakken uit de hemel. "Wat vind jij?" Miriam twijfelde duidelijk. "Het maakt mij niet zoveel uit," antwoordde ik. "Maar je hebt toch wel een mening?" Ik reageerde dat ik meestal niet zo chagrijnig werd van regen en kou, maar dat ik tegelijk wist dat haar eigen humeur hier danig door kon worden aangetast. "Misschien moeten we het maar gewoon doen," zei ze uiteindelijk.

We kregen schoenen, een regenbroek en regenjas. En zogenoemde 'Izetalons', die we onder onze voeten moesten binden. Na een ritje van tien minuten in een knalrode bus, werden we met vijfentwintig lotgenoten afgezet op een parkeerplaats. We wandelden nog eens tien minuten door prachtig regenwoud en stonden vervolgens in het gletcherdal. De muur van ijs lag een dikke twee kilometer verder.

Een dag eerder hadden we de 'Franz Josef Gletcher' al van dichtbij bekeken. De bergbeekjes die we toen nog makkelijk konden passeren, waren inmiddels veranderd in woeste stromen. Natte voeten dus. Na een wandeling van een dik half uur, stonden we onderaan de ijswand. Toby, onze gids, legde uit dat de gletcher sinds een paar jaar weer aan het groeien was. En met enorme snelheid.

We leerden dat de 'Franz Josef Gletcher' zo'n tien keer sneller stroomt dan gletchers in de Alpen of in Scandinavië. Het ijs beweegt hier met zo'n anderhalve meter per dag. Toen we later bovenop het gevaarte stonden, moest Toby dan ook zijn best doen om zich te oriënteren. "Het verandert hier voortdurend," zei hij, waarna hij verdween in de mist om een herkenningspunt te zoeken.

Onze gids droeg een pikhouweel bij zich, waarmee hij tredes uithakte in de opgevroren sneeuw. De eerste meters op de gletcher voelden wat onwennig, maar na een half uur wandelde ik redelijk gemakkelijk over het ijs. Links en rechts zagen we ruige pieken en metersdiepe spleten. De sneeuw had een wonderlijke lichtblauwe kleur. Links en rechts stroomde smeltwater naar beneden.

Het was een surrealistische beleving. We liepen op een gletcher die zich vele tientallen meters hoog boven de grond uitstrekte en die zo'n acht kilometer dieper in de bergen werd gevoed met verse sneeuw. Hoewel de voortdurende regen er voor zorgde dat we op de terugweg tot op het bot verkleumd waren, overheerste toch vooral de trots. "We hebben het toch maar gedaan," zei Miriam. En zo is het.

[Zie ook: Dossier Nieuw-Zeeland]