Vijfentwintig rolletjes volgeschoten

"Vakantiefoto's?" De vrouw stond naast me bij de sigarettencounter van de Bas en zag me worstelen met grote stapels Kodak-enveloppen. "Een paar maar," reageerde ik met een ironische ondertoon. "Ik denk dat het honderdvijftig Euro wordt," zei het meisje achter de toonbank, terwijl ze de enveloppen langs haar scanner haalde. "Zullen we wedden dat het wat meer is," vroeg ik? "Honderdzestig Euro," maakte ze uiteindelijk de balans op. Met een brede glimlach, dat wel. Ik haalde mijn pinpas door de kaartlezer.

We hadden een absoluut record gevestigd. Vijfentwintig rolletjes volgeschoten in amper vier weken, terwijl de teller meestal rond zeventien blijft hangen. Naar de maatstaven van veel vakantiegangers is dat laatste overigens al veel. Daarbij valt op dat in onze beelden nauwelijks mensen figureren. Het zijn vijfentwintig rolletjes vol watervallen, bergtoppen, bomen, bloemen, mossen en een enkele orca. Terwijl de meeste toeristen die we tegenkomen juist foto's van elkaar lijken te maken. Wij vinden dat meestal wel grappig. Zeker als het Japanners zijn. "Oh, dat wordt een mooi plaatje met die kerstboom op de achtergrond!" Vingers in de 'v'-stand!

Gisteren was het bijltjesdag; de selectie van onze beste foto's. Die gaat altijd met enige discussie gepaard. Van de ruim zevenhonderdvijftig afdrukken, hebben er uiteindelijk zeventig de eindstreep gehaald. Die beelden krijgen een plaatsje op de eretribune, in het boek dat we voor de familie maken. Omdat je daar tenslotte niet met vijfhonderd foto's aan kunt komen. Ik begin me inmiddels zorgen te maken over het onvermijdelijke bijbestelproces. "Oh, deze is leuk. Kunnen we die bijbestellen?" Niet ons sterkste punt. Er liggen nog verzoeken uit de vorige eeuw.

Frappant overigens dat steevast alleen de foto's die we van elkaar hebben gemaakt, door de familie worden gevraagd. Nooit eens een hele mooie waterval of een prachtige bergbloem. Foto's met mensen dus. En een leuke kerstboom. Daar ga je dan helemaal voor naar Nieuw-Zeeland!