'Bijna alsof ik hier weer woon'

De eigenaar van de broodjeszaak liep voorbij met een vol krat in zijn handen. Met zijn kenmerkende gebogen houding, had hij er flink de pas in. Zijn ronde brilletje hing zoals gebruikelijk iets te laag op zijn neus. "Hoe lang moet je nog," vroeg hij? "Ik ben al weg," zei ik. "Alleen maar even op bezoek." Hij knikte begrijpend en mompelde gedag.

Ik leunde tegen de anderhalve meter hoge pilaar, die links voor de ingang van gebouw Weena staat. Ik glimlachte naar de voorbijgangers, terwijl ik nog een slokje van mijn Red Bull nam. Het blikje had ik even daarvoor bij 'Drinkland' gekocht, één deur verder. "Daar ben ik weer," had ik goedgemutst tegen Arjan, de verkoper, geroepen.

De blonde mevrouw met de hond fietste voorbij. Geen idee hoe ze heet, maar we kennen elkaar al jaren. Ze zwaaide vrolijk en ik zwaaide terug. Nadat ik mijn peuk uittrapte en door de schuifdeuren het gebouw inliep, greep ik als vanzelf naar mijn portemonnee. Direct bedacht ik dat het pasje, waar ik vroeger de binnendeur mee opende, daar niet meer zat.

Toen ik bij Intermax binnenliep en John met Ludo, Brenda en Lennert in discussie trof, zei ik: "Het is bijna alsof ik hier weer woon."