'Ze hebben alles meegenomen'

"Kijk, daar woon ik! Drie hoog. Er is gisteren bij me ingebroken. Ik word er nog akelig van als ik er aan denk. Ze hadden alles overhoop gehaald. Kasten omver getrokken, lades open. Het was echt een enorme puinhoop.

Ik ben wel verzekerd, dat is het probleem niet hoor. Maar de emotionele schade! Al krijg ik duizend Euro terug. Dat vergoed je niet. Ze hebben alles meegenomen. De hele kluis hebben ze leeggehaald. Ja, die stond open. Dat was ook niet handig.

De code van die kluis heb ik helemaal niet. Mijn man heeft 'm nog aangeschaft, maar die is ook al weer zesentwintig jaar overleden. Nauwelijks vierenvijftig was 'ie. Net terug uit het ziekenhuis. Alles leek goed, maar de volgende nacht: dood!

Hij was timmerman, m'n echtgenoot. Bij z'n afscheid van het bedrijf had ik een soort dasspeld laten maken. Heel mooi! Met een hamer en een sikkel, weet je wel? Die is nu weg. En de trouwringen van onze ouders. Die lagen er ook. Weg!

Maar ja, we gaan maar door. Wat moet je anders? Je kunt ook niet bij de pakken neer gaan zitten, toch? Dus nu doe ik even een rondje met de tram. Dan ben ik er toch even uit. Even weg van dat akelige huis. Helemaal eng word ik ervan."

De conducteur op lijn 8 - een jongen van Turkse komaf, een jaar of twintig schat ik - knikte beleefd naar de oudere mevrouw die op de Schiedamseweg was ingestapt, terwijl zij een verhaal begon over vroeger.