'Zolang ik maar niet mee hoef'

"Vind jij het ook zo spannend?" Miriam was in opperste extase. Het was vrijdagavond, een uur of tien en ze had zich voorgenomen om te gaan slapen. Dat wilde echter niet zo lukken. "Wat denk jij? Moet ik naar Rotterdam gaan of is Schiedam misschien een beter idee?" Ik mompelde dat ik het echt niet wist. Pas na een hele tijd hoorde ik haar ademhaling rustiger worden.

Even voor vijf uur ging de wekker. Ze zat direct rechtop in bed. Ik draaide me om en wenste haar veel succes. Toen ik tegen een uur of negen zelf besloot om op te staan, belde ik Miriam. "Is het al gelukt," vroeg ik? "Het begint pas om tien uur!" Ze zei dat ze het koud had gehad, maar iemand was warme chocolademelk gaan halen bij de McDonald's. Die begon wél om negen uur.

Toen ze een dik uur later weer thuis was, had ze de tickets voor U2 gescoord. Ze vroeg of ik blij was. "Hartstikke blij," zei ik. "Zolang ik maar niet mee hoef!" Miriam belde Nicole om te informeren hoe het in haar rij wilde vorderen. "Van één of andere Ajacied begreep ik dat het wel hele slechte plaatsen zijn," zei ze door de telefoon.