'Ken ik jou niet ergens van?'

Tijdens de treinreis naar Schiphol was ik half in slaap gevallen. Net op tijd om nog uit te stappen, schrok ik wakker. Op de laatste vierzitter voor de doorgang naar het balkon zat een bekend gezicht. Nog half slaapdronken probeerde ik het te plaatsen. Hij was ergens in de dertig en had ietwat onrustig donderblond haar. Een uitgesproken gezicht, niet bijzonder vriendelijk. Ik associeerde hem met media, maar niet met de radio.

Hij zat te SMS’en. Terwijl ik naderde, sloeg hij zijn ogen op. Over zijn telefoon keek hij me strak aan, terwijl ik langzaam op de deur afliep. Ik pijnigde mijn hersens, maar kon hem nog altijd niet in het juiste hokje plaatsen. Microseconden kropen voorbij. Ik lichtte mijn wenkbrauw op. Hij gaf geen krimp. Uiteindelijk passeerde ik de deur, waarmee hij uit het zicht verdween. Waar had ik de man eerder ontmoet?

Pas een half uur later dacht ik: Edwin uit de Idols-jury! Wat een kutleven moet die man hebben. "Ken ik jou niet ergens van?"