Nog steeds dezelfde groepjes

Els rende op me af met de breedste glimlach aller tijden. Ze voerde Maja in haar kielzog mee. Er werd gezoend. Het volgende moment graaide ze naar een fotomapje in haar handtas. "Zal ik je dan maar gelijk de kinderen laten zien?" vroeg ze. Nog voor ik antwoord kon geven, bladerde ze het mapje door. Twee kids passeerden in verschillende levensstadia de revue. We eindigden met de trouwfoto's van Els en haar man.

"Kijk," haastte Maja zich, terwijl ze een enveloppe te voorschijn haalde. "Deze twee zijn van mij." Terwijl ik opnieuw naar twee schattige kleintjes keek, stapte van schuin achter mij Marrije naar voren, die ik even eerder al gesproken had. "Dan kan ik natuurlijk niet achterblijven," zei ze. In haar hand hield ze een plaatje van zichzelf met haar dochter. Ik knikte instemmend. "Wat een ontzettend leuke foto!"

We stonden op een zonovergoten schoolplein. Het was er drukker dan ik in mijn middelbare schooltijd ooit had meegemaakt. Overal zag ik bekende gezichten in groepjes bijeen. "Opvallend dat het nog steeds dezelfde groepjes zijn als vroeger," lachte Simone in het voorbijgaan. Op weg naar de bierstand werd ik voortdurend aangeklampt. Het kostte me zeker vijfenveertig minuten voor ik de vijftig meter had overbrugd.

Na drie uur, drie biertjes en zeker dertig onderonsjes, verliet ik uitgeput het terrein.