Omringd door gillend kroost

De zon scheen. "We gaan even naar de dierentuin," zei ik. Miriam trok een vies gezicht. "Wat is er?" vroeg ik? "Geen zin?" Ze schudde haar hoofd. Ik informeerde naar de reden. "Ik heb geen zin om naar dieren te kijken," zei ze. "Ook niet naar schilderijen overigens, dus het ligt niet specifiek aan de olifanten." Maar het was te laat om naar Amsterdam te rijden en te vroeg om niets meer te doen.

En dus gingen we tóch naar 'Diergaarde Blijdorp'. We wurmden ons tussen de jonge autochtone gezinnetjes met kinderen en bijbehorend materieel door, om af en toe een glimp op te vangen van een gorilla of giraffe. In het 'Oceanium' ging tot twee keer toe een enthousiaste peuter op onze tenen staan. Omringd door gillend kroost zaten we anderhalf uur later weer in het treintje naar de uitgang.

We hadden meer kinderen gezien dan dieren. Meer buggy's dan ooit. Toen we door de poort naar buiten liepen, stond daar een eenzame moeder te wachten tot haar man zou voorrijden met de auto. Ze werd omringd door drie enorme tassen, twee opgevouwen kinderwagens en iets wat eruit zag als een mobiele commode. "Zullen we er ook één nemen?" vroeg ik. "Dan stop jij met werken. Lekker een beetje de moeder spelen!"

Miriam moest lachen.