Bamboe, hout en bananenblad

De weg van Vang Vieng naar Luang Prabang is geen meter recht. Zes uur lang bochtjes draaien, tot je er kotsmisselijk van wordt. Dwars door de bergen, die overigens prachtig zijn. Dat wel. De enige bebouwing strekt tot hooguit honderd meter van het asfalt, verder is er jungle zo ver het zicht reikt. Bomen, struiken, lianen en een enkele palm, in die prachtig kenmerkende diepgroene kleur.

Her en der is wat landbouwgrond aangelegd voor een maisplantage en er zijn terrassen voor de aanplant van rijst, vanaf volgende maand. Maar de ontbossing in Laos lijkt in niets op wat je in Thailand ziet. Er zijn hier eenvoudig nauwelijks mensen. De weinige Lao wonen in simpele hutten van bamboe, hout en bananenblad. Een enkele keer staat er een bouwwerk van steen, meestal met een officiële functie.

De bus had af en toe moeite met de hellinggraad van de heuvels. Sommige vrachtwagens die we passeerden stonden nagenoeg of zelfs letterlijk stil. Veel verkeer is er overigens niet, wel wat wandelend volk. Kinderen in hagelwitte schooluniformen, onderweg naar het volgende dorp en taaie vrouwtjes met ladingen vracht op hun rug. Verder is het stil en uitgestorven. Laos is leeg. Lekker leeg...

[Zie ook: Dossier Laos]