Bijna dwaze sculpturen

We waren in een park, zo'n twintig kilometer buiten de stad. De weg erheen was een ware beproeving. Achterin de 'Jumbo' - de Lao variant op de 'Tuk-tuk' - was alle comfort ver te zoeken. Na een dik half uur over slechte wegen vol kuilen, deden onze billen pijn van het zitten en zaten onze ogen vol met stof. Net als in Thailand is Laos chaos, wanneer het op verkeer aankomt.

Het park stond vol met beelden, opgetrokken uit cement. Een vreemde mix van figuren uit het Boedhistisch en Hinduïstisch geloof. Een vorm van religieuze 'fusion', in een land dat van staatswege atheïstisch is. We wandelden rond in de verzengende hitte, terwijl onze chauffeur in de schaduw een dutje deed en verbaasden ons over de soms bijna dwaze sculpturen.

Terwijl ik onder een boom even bij stond te komen en mijn blik naar boven wierp in het bladerdak, viel mijn oog op een slang die met een slakkegang naar boven kroop. Koude rillingen. Mijn enige fobie! Ik riep Miriam en wees naar het beest. "Hij is banger van jou dan jij van hem," zei ze bemoedigend. Ik vroeg me af of dat wel zo was en dacht aan de jungle die nog komen moest.

[Zie ook: Dossier Laos]