Een opgeblazen tracktorband

Vang Vieng is helemaal ingericht op watersport. Behalve het feit dat de plaats heel handig halverwege de enige weg van Vientiane naar Luang Prabang is gelegen en daardoor een goede optie biedt om te overnachten, is de rivier Nam Song vooral ook schoon genoeg om in te vallen. Bijvoorbeeld tijdens het kayakken of 'tuben'. Met name het laatstgenoemde tijdverdrijf is bijzonder populair onder het meest jonge publiek dat het dorpje aandoet.

Tijdens het 'tuben' laat je jezelf meevoeren door het water, op een opgeblazen tracktorband. Hele volkstammen worden dagelijks een kilometer of tien stroomopwaarts uitgeladen, om pas uren later weer in Vang Vieng te arriveren. Dat de reis zo lang duurt, komt niet alleen doordat de rivier langzaam voortkabbelt, maar vooral ook doordat er tientallen stopplaatsen langs de route zijn. Daar gieten de 'tubers' zich vol met 'Beerlao', het lokale goud.

Bijna alle stopplaatsen bieden behalve bier ook mogelijkheden om in het water te springen. Vanaf gammele constructies tot wel zeven meter hoog, werpen de 'tubers' zich naar beneden. Verder kwamen we twee kabelbanen tegen en een enorme schommel die zeker vijftig meter in de hoogte bevestigd was. Aan de houten plank waar je op moest staan, was een touw bevestigd dat door twee Lao naar achteren werd getrokken. De waaghalzen die het probeerden, werden letterlijk in de rivier gelanceerd.

Zelf kozen we voor onschuldig kayakvermaak. De schade: twee licht verbrande onderbenen en wat spierpijn in de duimen.

[Zie ook: Dossier Laos]