Een provisorische tempel

De grotten van Pak Ou liggen twee uur stroomopwaarts. Met de stroom mee ben je binnen een uur weer terug in Luang Prabang. De Mekong is op dit traject soms honderden meters breed en vertoont zelfs in deze tijd van het jaar verradelijke draaikolken. De 'longtailboat' die we voor ons samen hadden gehuurd, schommelde af en toe vervaarlijk heen en weer op de deining van het water.

We waren de laatste toeristen van de dag die aanmeerden bij de kalksteenformaties en werden enthousiast onthaald door een vijfkoppig comité van uiterst vriendelijke Lao. Speciaal voor ons werd het dikke hangslot van de grootste grot nog even verwijderd. Binnen in de relatief kleine ruimte was een provisorische tempel ingericht. De zaklamp die we hadden gekocht, was geen overbodige luxe.

Overal langs de wanden stonden Boedha's opgesteld. Sommige splinternieuw en nog glimmend, andere duidelijk stammend uit een grijs verleden en met missende hoofden of afgebroken ledematen. Tussen de beelden lagen keutels van ratten, helderzwart oplichtend in het schijnsel van onze lantaarn. Boven onze hoofden klonk het schelle gepiep van een vleermuizenkolonie.

Terwijl de zon achter de groenbegroeide bergen zonk, voeren we even later over de machtige Mekong weer terug naar huis. Het ontvangstcomité zwaaide ons uit. "Lakon," riepen ze en wij riepen het terug. "Tot ziens!"

[Zie ook: Dossier Laos]