Euvel met onrijpe vrucht

"De parmaham is prima," zei ik tegen de ober op het terras van 'Vrijthof 9', een etablissement aan het gelijknamige Maastrichtse plein, "maar de meloen is bepaald niet rijp. Het is schier onmogelijk dat de betreffende keukenmedewerker dit niet heeft opgemerkt bij het aansnijden." De jongeman keek me wat glazig aan, nam het bord met de nauwelijks beroerde meloen toen van me over en zei dat hij met de keuken zou overleggen.

Tegen de tijd dat ons hoofdgerecht werd geserveerd, waarbij ik moet opmerken dat een tweede ober bij deze gelegenheid probeerde om mij spareribs in plaats van pasta aan te smeren, had ik de éérste ober - de man van de meloen - al enkele keren voorbij zien lopen. In kennelijke haast stoof hij met volle dienbladen langs onze tafel, onderwijl zijn hoofd de andere kant op draaiend om zo ieder oogcontact met mij te vermijden.

"Heb je al nieuws over de meloen?" vroeg ik met luide stem, toen hij voor de zoveelste keer onze tafel passeerde zonder op of om te kijken. Hij verstijfde even, om zich vervolgens langzaam om te draaien. "De meloen," stamelde hij. "Ik heb het gemeld bij de keuken en ze zijn aan het overleggen." Met een geamuseerde blik keek ik de ober aan. Er waren zeker dertig minuten verstreken sinds ik hem het euvel met de onrijpe vrucht voor het eerst had gemeld.

Toen de andere ober later onze tafel leegruimde, maakte ik hem nog even attent op het voorval. "Bij je collega heb ik eerder aangegeven, dat de meloen uit mijn voorgerecht niet rijp was. Hij is dat gaan overleggen met de keuken, maar ik heb daarna niets meer gehoord. Kun je even informeren?" Miriam merkte bewonderend op dat ik er nogal wat werk van maakte. "Het gaat om het principe," legde ik uit. "Ik hoef geen korting, wel een reactie."

Enkele minuten later verscheen de tweede ober met de rekening aan onze tafel. "Er is gebleken dat de meloen uit het voorgerecht niet rijp was," zei hij, waarna het stil werd. Ik keek hem verwachtingsvol aan, maar de jongen zweeg. Juist toen ik wilde vragen tot welke conclusie dit voor hem leidde, zei hij: "Sorry! Onze excuses dat de meloen niet rijp was. U hoeft het voorgerecht dan ook niet te betalen." Ik knikte hem toe. "Dat is heel keurig," reageerde ik.

"Een kopje koffie was genoeg geweest," zei ik even later tegen Miriam, terwijl ik mij verkneukelde bij de gedachte aan mijn overwinning.