'Ik sta onder arrest!'

Van het ene op het andere moment was ik gearresteerd. Op z'n Thais, dat wel. Dus met een vriendelijke glimlach en bijna excuserend voor het ongemak. De tik van de politieman op mijn schouder, terwijl we de trap van de 'Skytrain' opliepen, was al net zo bedeesd. Of ik even wilde volgen. Ik riep Miriam. "Ik sta onder arrest! Loop je even mee?"

Ik vroeg de agent, een slungelige vent met een brilletje en een mondkapje, waar we naartoe gingen. Uit het antwoord dat hij gaf, maakte ik op dat het een wandeling van zo'n honderd meter betrof. En inderdaad. Niet veel later hielden we halt aan de kant van de weg bij een mobiele politiepost, waar ik werd overgedragen aan een collega van de agent.

De man, die eveneens een mondkapje droeg, haalde een aantal geplastificeerde vellen te voorschijn. De pictogrammen spraken voor zich en de tekst die er in het Engels bij stond, liet evenmin ruimte voor interpretatie. Spugen: verboden. Sigaretten op straat gooien: verboden. Ik knikte begrijpend en zei dat het me speet. Het haalde niets uit.

En dus kreeg ik een boete van duizend Baht, omdat ik mijn brandende sigaret niet in een vuilnisbak had gedeponeerd. Ik betaalde met lichte tegenzin en bedacht dat het vervolgen van dergelijke overtredingen in Bangkok - een ronduit smerige stad - zo ongeveer gelijk staat aan het beboeten van mensen die een balletje trappen op een voetbalveld.

[Zie ook: Dossier Laos]