Dagcrèmes en make-up

"Hoe laat moet ik de wekker zetten?" vroeg Miriam vanochtend om tien over half negen. Ze stond op het punt de deur uit te gaan, terwijl ik nog in licht comateuze toestand verkeerde.

"Huh?" hoorde ik mezelf vragen. "Hoe laat ik de wekker moet zetten," herhaalde ze. Ik probeerde helder te denken. "Hoor je me wel?" vroeg Miriam. "Ik denk na," zei ik iets afgemeten.

Na een korte stilte wist ik de vraag uit te brengen of ze nog vijf minuten kon wachten. Dat kon. Ik racete onder de douche door, schoot in een spijkerbroek en smeerde wat wax in mijn haar.

"Klaar," zei ik triomfantelijk om veertien voor negen. "Dat zie ik jou nog niet zo snel doen." Ze pareerde met een verhaal over dagcrèmes en make-up. Ik glimlachte. Samen reden we naar de Veerhaven.

We werken tegenwoordig in hetzelfde gebouw. Stom toeval. Af en toe zie ik haar zitten, als ik op weg ben naar de derde verdieping. Dan zwaaien we. Carpoolen zit er meestal niet in. De ochtend is niet mijn domein.