'Wil het een beetje lukken?'

Ik had me gestoord aan de praatjes van premier Balkenende, die zonder enige vorm van emotie reageerde op alle tegenslagen in de peilingen. Aan de uitspraken van minister Brinkhorst, die enkele keren ronduit over de schreef ging. En aan Wouter Bos, de man op wie ik nota bene gestemd had bij de laatste landelijke verkiezingen en die zich nu als een houterige buikspreekpop nagenoeg doof toonde voor de klachten uit het 'nee-kamp'.

En toch stemde ik voor. Hoewel ik met genoegen de argumenten van tegenstander André Rouvoet had aangehoord en had bedacht dat ik me momenteel meer tot deze voorman van de ChristenUnie voelde aangetrokken, dan tot mijn eigen sociaal-democratische boegbeeld. Ondanks dat stemde ik voor. Terwijl ik in het hokje meewarig mijn vinger boven de juiste knop van de stemmachine hield, stak een meneer zijn hoofd om het hoekje.

Het was de man die mij welkom had geheten bij binnenkomst op het stembureau en die - in samenwerking met een vrouwelijke collega - mijn naam op de lijst met kiesgerechtigden had opgezocht. "Wil het een beetje lukken?" vroeg hij. Blijkbaar nam ik meer tijd dan gebruikelijk was. Mijn vinger daalde neer en met een druk op de rode knop bovenaan het apparaat, beslechtte ik mijn keuze definitief. "Het is al gebeurd," zei ik en ik lachte naar hem.

Vandaag hoor ik bij de verliezers...