Stoftapijt op de neuzen

Ze stonden me al een week of vier aan te staren als ik 's ochtends het huis verliet. Ze hadden bijna iets meewarigs over zich. Iets van jaloezie. Bij de laatste inspectie was me opgevallen dat het stoftapijt op de neuzen dikker werd. Het bovenste laagje blies ik er vanaf.

Gisteren besloot ik ze toch eens te proberen. Uit voorzorg plakte ik mijn hielen af met tape. Maar al voor ik metrostation Marconiplein had bereikt, voerde spijt de boventoon. Tegen de tijd dat ik 's avonds huiswaarts keerde, kon ik bijna niet meer lopen door de enorme blaren.

Een paar nieuwe zwarte schoenen. Ze staan weer waar ze stonden. Vanochtend staarden ze me weer na.