Zwarte kisten met witte veters

Gisteren maakte ik kennis met het fenomeen Lonsdale-jeugd. Ik had erover gehoord en ik had wel eens beelden op de televisie gezien, maar nooit eerder was ik op straat met deze groepering geconfronteerd.

Het was in de metro, op weg naar het Marconiplein. Ze zaten schuin tegenover me. Een jongen en een meisje, een jaar of twintig schatte ik. Het leek alsof ze in uniform waren.

Het duo droeg dezelfde zwarte kisten met witte veters, had een spijkerbroek aan die op identieke wijze was opgerold en was gehuld in hetzelfde witte t-shirt met Lonsdale-logo en dito donderblauwe jas.

Ze staarden naar de grond in een metrostel dat op mijzelf na werd bevolkt door Rotterdammers met een andere huidskleur. Ik kreeg de indruk dat het duo zich daar wat onprettig bij voelde.

Toen ik uitstapte, verlieten de twee eveneens de metro. Nog voor ze de roltrap hadden bereikt, stapte een jonge Marokkaan op ze af. Of de Lonsdalers een sigaret voor hem hadden. Zwijgend werd hij bediend.

Ik moest lachen...