Een helm onder haar arm

Even keek ik mijn moeder verbijsterd aan. Haar woorden drongen niet goed tot me door. Een aantal seconden later wist ik uit te brengen: "Maar dat kan toch helemaal niet? Je kunt toch niet..? Dat bestaat niet..." Ik schudde vertwijfeld mijn hoofd, verkeerde in volstrekte verwarring. Meende ze het serieus? Begreep ze eigenlijk wel dat er behoorlijke risico's aan kleefden? En waarom hoorde ik het nu pas?

"Ik vertrek vanavond," zei m'n moeder. "Als je wilt kun je me komen uitzwaaien, maar dat hoeft niet hoor! Je moet maar doen wat jou het beste lijkt." Ik staarde haar nog altijd ongelovig aan. Opeens viel me op dat ze een wit pak droeg. Het leek inderdaad wat op een ruimtepak. En ze had een helm onder haar arm. Met glazen vizier. Ik herinner me dat ik de weerspiegeling van haar vastbesloten glimlach zag.

"Hoe ga je?" vroeg ik in een bijna wanhoopspoging om haar weer tot rede te brengen. "Met een raket," zei m'n moeder vastbesloten. "Dat is wat astronauten doen. Met raketten naar de ruimte!" Toen ik - versuft na een veel te korte nacht - richting badkamer dwaalde, ebden langzaam de laatste restjes ongeloof weg. Opgelucht stapte ik onder de douche.