'Mijn zoon is Peter Jan Rens'

Terwijl ik voor de toegangspoorten van Studio 22 even stond te roken, liep ik een wat oudere mevrouw tegen het lijf. "Goedenavond," zei ik. Ze groette terug. "U bent aan de vroege kant," constateerde ik. Ze knikte. "We raken hier altijd de weg kwijt op dat Mediapark," begon ze haar verhaal. "We hadden ook helemaal verkeerd geparkeerd. Mijn man is nu de auto even halen, om 'm hier voor de deur te zetten. Ik zei: dat hele stuk ga ik zodadelijk echt niet lopen."

Ik informeerde of ze hier vaker kwam dan, gezien het feit dat ze altijd verdwaalde. "Nou de laatste tijd niet meer," antwoordde de mevrouw. "Maar vroeger natuurlijk wel, toen m'n zoon hier nog werkte. Maar ja, dat is allemaal over. Die zit nu meestal in Azië." Ik informeerde wat haar zoon deed dan. "Mijn zoon is Peter Jan Rens," zei ze, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. "Die ken ik wel," reageerde ik glimlachend.

Ze keek wat ongedurig naar het einde van de straat, in de richting van het RTL-gebouw, om te zien of haar man al in de buurt was met de auto. "Peter Jan Rens," mompelde ik. "Daar ben ik mee opgegroeid!" De mevrouw keek me verbaasd aan. "Wie bent u dan?" vroeg ze. "Ik ben Sander Versluys," zei ik, onderwijl mijn hand uitstekend. "Maar ik bedoelde als kijker. Ik ben met hem opgegroeid als kijker!" Ze begreep het. "Meneer Kaktus natuurlijk," zei ze.

Even later arriveerde haar man met de auto. "Kijk daar is 'ie," zei mevrouw Rens opgelucht. "Kijk, en dat is mijn schoondochter. Mijn zoon weet niet dat we hier zijn vandaag. Dat is een verrassing." Ze fluisterde bijna. "Ik zal het tegen niemand zeggen," beloofde ik. Even later wandelden ze gedrieën het studiocomplex binnen voor de opnames van een TV Toppers-special met Jos Brink. Peter Jan was één van de gasten. "Veel plezier," riep ik nog.