De jeugd van tegenwoordig

We aten andijviestamppot, met spekjes en worst. Mijn oom Simon was op bezoek in Vlaardingen. Ik had onszelf uitgenodigd, omdat het me leuk leek hem weer eens te zien. Mon, zoals we hem meestal gewoon noemen, woont in Spanje met Bente. De helft van het jaar zit hij op zee als kapitein. Twee maanden op, twee maanden af. Tegenwoordig vervoert hij vloeibare gassen naar Engeland, maar volgens mij heeft hij de laatste decennia alle zeeën van de wereld wel gezien.

De stamppot smaakte goed. Lekker smeuïg. Ik had zelf geroerd, dus dat zat wel goed. We waren net toe aan de tweede ronde, toen mijn vader een onvergetelijke vraag aan ons stelde: "Skypen jullie eigenlijk?" Ik viel zowat van m'n stoel, keek mijn vader uit het lood geslagen aan, nam enkele seconden de tijd om mezelf te herpakken en wist toen nog net uit te brengen: "Wat zeg je nou, pa?" Daarna begon hij een wervend verhaal. Over de eenvoud van Skype en de ongekende mogelijkheden.

Mijn vader van zevenenvijftig vertelde hoe hij zijn andere broer in Australië ook aan het skypen wilde krijgen en had bovendien visioenen van conference calls met zakenpartners via dit o-zo toegankelijke systeem. Zelf had ik Skype al veel eerder afgedaan. Iets voor de jeugd van tegenwoordig. Doe mij maar een ouderwetse telefoon. Daar zit je dan. Met je stamppot.