Een tandarts op bezoek

Zaterdagavond had ik tegen m'n vader gezegd dat de zondag iets te hectisch zou worden om een hapje te komen eten. De volgende dag bleek dat wel mee te vallen. "Zal ik alsnog even bellen om ons aan te melden voor het eten?" vroeg ik eind van de middag aan Miriam. "Prima," riep ze. En toen ik mijn vader even later aan de telefoon had, bleek meeëten geen probleem. Wel moest ik weten dat er een tandarts op bezoek was.

"Er is een tandarts op bezoek," zei ik tegen Miriam, terwijl ik de telefoon nog tegen mijn oor geklemd hield. "Een tandarts?" vroeg ze. Ik knikte. We waren beiden al in geen jaren meer geweest. "Hij zit toch niet de hele tijd op je tanden te letten?" vroeg ik aan mijn vader door de telefoon. Die dacht dat het kijken wel mee zou vallen. En dus waren we niet veel later onderweg naar Vlaardingen voor biologische kip met een tandarts.

Ik nam me in de auto voor om het hele onderwerp gewoon te mijden. "Misschien moeten we de tandarts en zijn vrouw bij binnenkomst zelfs negeren," suggereerde ik. "We doen net of ze er niet zijn. Gaan we heel uitbundig m'n vader en Marleen gedag zeggen en laten we de tandarts gelijk links liggen. Is dat een idee?" Miriam bevestigde dat het een idee was en we lachten erom. Toen we binnenkwamen gaven we beiden vriendelijk een hand.

Dat we uiteindelijk niet werkelijk door ze heen gekeken hebben, dat lijkt me logisch. Kwestie van goed fatsoen, waarbij het hielp dat de tandarts en zijn vrouw hele leuke mensen waren. Maar dat Miriam zich al binnen een half uur liet ompraten om de volgende dag direct een afspraak te maken voor controle, dat viel me toch wel tegen.