Uit de kluiten gewassen kerels

Opeens was er een brief met het verzoek om woensdag 23 november een dagje thuis te blijven. Nou is dat in mijn geval meestal prima te regelen, maar ik vroeg me af hoe andere mensen dat deden. Het schrijven kwam op vrijdag binnen geloof ik. Krap twee werkdagen voor de datum in kwestie. Lijkt me lastig, over het algemeen.

Een dag van tevoren kon ik bellen, om te horen hoe laat ze ongeveer zouden komen. Dat vergat ik natuurlijk, waardoor ik uiteindelijk pas woensdagochtend om negen uur aan de telefoon hing. "Ik verwacht ze tussen elf en drie," zei de meneer aan de andere kant van de telefoon. Tussen elf en drie! Daar kan je toch niks mee?

Vooraf wist ik natuurlijk al lang dat het half drie zou gaan worden en zeker niet elf uur, want zo gaan die dingen nu eenmaal. Maar voor die tijd zit je tóch te wachten, zelfs als je wel wat werk om handen hebt. Inderdaad ging om half drie de bel. Twee uit de kluiten gewassen kerels. "Wij zijn van de Bijenkorf!"

Lastig volk, die bezorgers. Net als bouwvakkers en schilders. Ik weet nooit wanneer ze me staan te dollen en wanneer niet, waardoor hele ongemakkelijke situaties ontstaan. Ook nu was er een geinponem bij die me een paar keer klem had. Zozeer dat ik hem inmiddels uitlachte toen hij bloedserieus over de luchtvochtigheid begon.

De luchtvochtigheid, daar moeten we dus een beetje op letten. Die moet tussen de vijftig en zeventig zijn, omdat het eiken anders krom kan trekken. Ik denk niet dat we het snel zullen vergeten overigens. Onze nieuwe eettafel is zo enorm groot, dat ding is z'n eigen reminder! Kun je niet omheen. Bijna letterlijk...