De hele dag op het toilet

"Wedden dat mijn vader alleen een gedicht heeft gemaakt?" Ik kon me niet voorstellen dat hij met papier en plakband aan de slag was geweest om een surprise in elkaar te knutselen. "Die komt met een halfzacht excuus," zei ik zelfverzekerd, terwijl ik de laatste had legde aan een kartonnen piano op nagenoeg ware grootte die – jawel – voor mijn vader was. In het gevaarte zaten fitnessattributen verstopt. Het instrument en de inhoud refereerden aan twee eerdere goede voornemens: pianoles en meer bewegen. De piano, die jarenlang bij mijn vader in de hal had gestaan, was inmiddels nagenoeg ombespeeld weer afgevoerd, maar voor meer beweging was het hopelijk nog niet te laat. Een vilein gedicht maakte dat nog eens haarfijn duidelijk.

Mijn gedachten dwaalden af naar de sinterklaasavonden van weleer. Ik was weer aan de Lindendreef. In de woonkamer, die uitkeek op een meanderende sloot in een nieuwbouwwijk, stond een foeilelijke hoekbank. Een kolossale grijze hoekbank. Lamellen voor het raam. Het vroor buiten. Ik vroeg me af waarom mijn vader al de hele dag op het toilet zat. Wij waren streng geïnstrueerd om uit de buurt te blijven. Pas later begreep ik dat hij daar op het laatste moment nog onze cadeaus zat in te pakken. We vonden het ook de normaalste zaak van de wereld wanneer er later op het raam werd gebonsd en mijn vader toevallig net niet in de kamer was. En wanneer we hem dan in de gang, op weg naar de voordeur, weer tegen het lijf liepen.

"Die heeft geen surprise gemaakt," herhaalde ik nog eens. "Wel een gedicht."