Fragiele Thaise meisjes

Misschien is Bangkok nog wel meer dan New York een stad die nimmer slaapt. Toen ik vannacht rond een uur of vier klaarwakker was als gevolg van een stevige jetlag en ik zo stil mogelijk de hotelkamer uitsloop om Miriam niet wakker te maken, bleek het beneden op straat nog een drukte van belang. Ons hotel ligt aan Thanon Sukhumvit in de wijk Silom. De kraampjes met fruit die eerder op de dag waren opgetuigd, bleken nog open en de supermarkt draaide overuren. Groepen dronken Britse jongeren strompelden in het gezelschap van fragiele Thaise meisjes luidruchtig voorbij.

We waren op tijd voor het ontbijt vanochtend, maar permitteerden onszelf daarna nog een paar uur slaap. Keer op keer sta ik weer versteld van het effect dat het doorkuisen van een aantal tijdzones heeft op het gestel. Gisteravond was ik gebroken, vannacht klaarwakker en vanavond rond etenstijd was ik weer in staat om standrechtelijk in slaap te vallen, terwijl we ons een weg baanden door de drukte op Siam Square. We kwamen net terug van een bezoek aan het huis van wijlen Jim Thompson. Tenminste, algemeen wodt aangenomen dat hij niet meer leeft sinds zijn mysterieuze verdwijning in 1967.

Jim Thompson is de man die Thaise zijde wereldwijd op de kaart heeft gezet. Geboren in Amerika, besloot hij vlak na de Tweede Wereldoorlog definitief naar Bangkok te verhuizen waar hij een imposant huis liet bouwen. Eigenlijk zijn het zes huizen overigens, gelegen aan een druk kanaal dat in verbinding staat met de Mae Nam Chao Praya. De toen al antieke gebouwen liet Thompson uit andere delen van Thailand halen, waarna hij ze in de hoofdstad minitieus weer opbouwde. In 1959 trok hij erin, om nauwelijks acht jaar van zijn nieuwe omgeving te kunnen genieten. Tijdens een wandeling in Maleisie verdween hij. Zijn lichaam is nooit gevonden en de wildste verhalen doen sindsdien de ronde.

Eigenlijk behoort een bezoek aan het huis van Jim Thompson tot de attracties voor mensen die een eerste bezoek aan Bangkok brengen, maar het was er bij ons de afgelopen jaren steeds niet van gekomen. Op aandringen van mijn vader deden we het vandaag alsnog en het moet gezegd dat de plek prachtig is. De rondleiding was wat obligaat en het Engelse commentaar van onze gids was vaak moeilijk te volgen, maar alleen al vanwege de museumwinkel was het zeer de moeite waard. Miriam kocht op mijn aandringen een prachtige handtas die met zijde was afgewerkt, voor een belachelijk lage prijs. Zelfs voor Thaise begrippen.

Gisteren aten we bij onze favoriete Chinees en vanavond was het de Subway om de hoek waar we onze magen vulden. Straks gaan we nog even op jacht naar nieuwe schoenen, want waar ik nu op loop kan echt niet meer. Morgenochtend voor dag en dauw een fietstocht met Amazing Cyclist Co van Kessel. Ik ben benieuwd...

[Zie ook: Dossier Thailand & Cambodja]