Iets dat leek op ballet

Gisteravond was een rare avond. In tijden niet zo gelachen. Pas rond half twee 's nachts verlieten we de Mingles Bar in ons hotel in Bangkok, aan de rand van de stad. Een bar die overigens flink contrasteert met het 'upmarket' karakter van het Amari Atrium Hotel. Eigenlijk is het gewoon een bruine kroeg. Of meer een pub, met prima voedsel.

We waren bij Mingles terecht gekomen nadat we aan de receptie een bon voor twee welkomstdrankjes hadden ontvangen. Net terug uit Cambodja en moe van het stof, de bedelaars en de straatventers, hadden we geen zin meer om op pad te gaan. "We halen die drankjes", stelde ik voor, "ik wil nog wat eten en dan gaan we lekker slapen." Miriam vond het een prima idee.

Maar in de bar was een band en die speelde verzoekjes. En hoewel de zangeressen niet voortreffelijk waren, was de sfeer al snel jolig. Miriam schreeuwde uit volle borst mee, terwijl ik een burger met friet naar binnen werkte. En naarmate de avond vorderde, kwam ook het overige publiek meer en meer los. Aangevoerd door een Duitser die minstens een liter bier teveel op had.

Tegen de tijd dat om half twaalf het 'happy hour' begon, bespeelde de Duitser met wilde gebaren en vol overtuiging een luchtgitaar, waarop zich al snel een op Jacky Chan gelijkende Chinees bij hem voegde. De twee stalen de show met iets dat leek op ballet. Een geïmproviseerde performance van een gedrongen Aziaat en een enorme Europeaan met dito buik.

De voorstelling culmineerde toen de Duitser zich van zijn shirt ontdeed en de Chinees zijn broekriem te voorschijn trok. Een uitzinnig publiek moedigde het tweetal aan, terwijl de Chinees de Duitser te lijf ging. Die accepteerde zijn geseling met gevoel voor dramatiek. Inmiddels konden ook de Thaise zangeressen van de band hun lachen niet meer inhouden.

Toen het ballet voorbij was, werd de Chinees weer gewoon Chinees. Met de vormelijkheid die we van Aziaten gewend zijn, maakte hij een buiging richting de Duitser, om vervolgens diens hand te schudden. Tenslotte was zijn Europese danspartner bijna twee maal zo groot en leek het om die reden verstandig om hem tot besluit enig respect te betuigen.

In de lift op weg naar onze kamer op de negende verdieping, stonden we nog na te grinniken. Een rare avond. Dat was het.

[Zie ook: Dossier Thailand & Cambodja]