'Need a real floater?'

Andy kwam ik voor het eerst tegen op de pier, toen ik met een geimproviseerde dobber van piepschuim probeerde te voorkomen dat mijn haakje voor de zoveelste keer vast kwam te zitten tussen de rotsen. "Need a real floater?", vroeg hij. Hij opende een legergroene tas en liet een enorm arsenaal visbenodigdheden zien. "You're well-equipped," zei ik bewonderend. "But I'm fine, thanks." Ik wilde me niet laten kennen.

Toen ik anderhalf uur later nog steeds niets gevangen had en bedacht dat het waarschijnlijk meer aan de veel te grote haak lag dan aan mijn zelfgemaakte dobber, keerde ik schoorvoetend op mijn schreden terug. "Would you have a floater after all and a much smaller hook?", vroeg ik hem. Hij lachte. "Sure." Het volgende moment had ik een visvriend, die bovendien vol stoere verhalen zat over meervallen en ander groot zwemmend materieel.

Hij is getrouwd met Helen en ze hebben een iets te dikke zoon die eigenlijk William heet, maar in de regel gewoon voor Will doorgaat. Zij heeft flinke uitgroei en begint grijs te worden. Bovendien hangen haar borsten tot op haar middel - dat kan zelfs een bikini niet voorkomen - en ze heeft aan de achterkant twee kwabben die eveneens voor borsten door zouden kunnen gaan. Ze praat plat, maar is veel beter te volgen dan Will, die ik meestal eenvoudig niet versta.

Helen was graag iets meer 'posh' geweest, dat is duidelijk. Dat komt waarschijnlijk doordat ze een echte Eastender is. Ze heeft het graag over haar Lacoste-laarzen, maar voegt daar meteen aan toe dat ze nep zijn. Aangeschaft op een avondmarkt in Bangkok, waar je ook Gucci-tasjes voor enkele euro's kopen kunt. Ze hebben samen wat 'property' in Oost-Londen gekocht, dicht bij de plaats waar in 2012 de Olympische Spelen zijn, Andy en Helen. Daar praat ze graag over. Het is hun goudmijn.

Gisteren had ik geregeld met een van de Thai die op het resort werken, dat hij Andy en mij een stuk de zee op zou varen. Naar een flinke boot die daar voor anker ligt. Ik wilde wel eens iets anders vangen dan klein grut. Andy was in de zevende hemel en kon nauwelijks geloven dat deze service gratis was. Maar tegen de tijd dat we rond vier uur vertrokken, zaten opeens ook Helen en Will in de boot. Dat was niet de bedoeling.

Ik liet het maar zo. Tenslotte is het vakantie en ben ik meer relaxed dan ooit. En het moet gezegd: Helen ving de eerste vis. Het werd uiteindelijk een halve vuilniszak vol, die we na afloop meegaven aan mijn Thaise vriend. "That was fun," kirde Helen, terwijl ze me omhelsde. Ik beaamde haar enthousiasme en liep - m'n kleren onder de smeerolie - terug naar ons tijdelijke huis. Daar waste ik de geur van verse vis van mijn handen, waarna Miriam en ik een hapje aten boven op berg.

In de verte zagen we dansende lichtjes. Vissersboten aan de horizon. De zilte zeelucht waaide langs mijn neus...

[Zie ook: Dossier Thailand & Cambodja]