Plastic zakje met inktvis

Het eilandleven op Ko Mak wordt gedomineerd door woorden met een 'l'. Lui, loom, langzaam en lekker laat uit bed. Gisteren belde mijn vader, die ik nauwelijks kon verstaan omdat de mobiele ontvangst nogal te wensen overlaat. Ook hij had moeite om mij te volgen. "Dat maakt niet uit," zei ik, "want er gebeurt hier helemaal niets." Helaas vervlogen ook die woorden ergens tussen hier en Holland.

De afgelopen dagen heb ik voornamelijk vissend doorgebracht. Heerlijk rustgevend. Zittend op de houten pier die vanuit ons resort - stel je daar overigens niet te veel bij voor - een meter of honderd de zee in loopt. Benen over de rand, plastic zakje met inktvis als aas en uitgooien maar. De eerste dag haalde ik er een stuk of zeven naar boven, gisteren zat het wat tegen. Alleen kleine zebravisjes, die wij terug in zee zouden gooien, maar die de Thai op de barbecue leggen.

Af en toe denk ik even aan thuis. Niet te vaak. Ik moest wel glimlachen bij een mail van mijn oom Guido uit Limburg: "Neem het er maar van, voordat je weer de belangrijke dagelijkse Nederlandse zaken dient op te pakken en je weer bezig moet houden met domino-omkiep-vogeltjes, tegen het raam van de Binnenhofkamer van Rita tikkende roodborstjes die voor terrorist worden aangezien en ga zo maar door." Treffend geformuleerd, dacht ik terwijl ik mij nog eens uitrekte in de schaduw van een palmboom...

[Zie ook: Dossier Thailand & Cambodja]