De volgende dag een ijsbar

"Ik daag je uit. Voor vijftig euro." Paul twijfelde. Even dacht ik dat hij zijn fameuze en uitdagende brede glimlach op zijn gezicht zou toveren om er met een woordgrapje of een lichte verdraaiing van de feiten alsnog onder uit te komen. Maar hij zegde toe.

"Vijftig euro," zei Paul terwijl hij mijn hand schudde, "maar ik doe het niet voor het geld." Er werd gelachen in de woonkamer van ons chalet in Val Thorens. Vanaf de bank riep Daniëlle dat ik de boel weer op liep te stoken, terwijl Paul zocht naar zijn handschoenen.

Even later volgde ik hem naar buiten. In mijn rechterhand een glas jus met wodka. "Ik moet wel een goede schep hebben," zei Paul. Hij regelde een flink exemplaar bij de Belg die conciërge speelde in ons complex. En even later stond hij te graven in de metersdikke laag sneeuw.

Hij schepte een enorme berg bij elkaar. Af en toe nam Paul de moeite om wat lucht uit de sneeuw te slaan. Toen de berg eenmaal een doorsnee had van een meter of twee, vond hij het genoeg. Geamuseerd vroeg ik Paul nog of hij echt dacht dat dit project zou slagen.

Het volgende moment begon hij de berg sneeuw aan de voorkant uit te hollen. Emmer voor emmer. En terwijl ik licht verbaasd toekeek hoe Paul steeds verder in de heuvel verdween, begon me te dagen dat ik de dag vijftig euro armer af zou sluiten. Het was hem gelukt. Een iglo.

De volgende dag bouwden we een ijsbar.