Een zeldzaam sympathiek idee

Een dikke week voor we uit Nederland vertrokken, kwam Miriam thuis met een zak balonnen. Voor Boliviaanse kinderen onderweg, had ze bedacht. Ik vond het een zeldzaam sympathiek idee. Maar ik had niet voorzien dat ze zo zeer aan zouden slaan. Op sommige momenten, vooral tijdens onze stops in de Cordilleras, was het bijna verdrietig om te zien hoe blij een kind kan zijn met een ballon.

Een meisje van een jaar of drie, rode wangetjes van de zon en twee gitzwarte vlechtjes. Ze heeft niet eens een bal. Geen enkel tijdverdrijf. Hangt wat rond. Leeft helemaal op bij de aanblik van een simpele roze ballon, die zo mooi bij haar stoffige roze truitje past. Twee grote bruine ogen en een verlegen 'gracias'. Eerst houdt ze haar aanwinst tegen zich aangedrukt, dan gooit ze hem in de lucht en lacht met grote overtuiging als het kleinood langzaam richting aarde zweeft.

Als de ballon even later haast onvermijdelijk klapt, krijgt ze een nieuwe. 'Wel voorzichtig doen,' spreek ik haar nog semi-serieus in het Nederlands toe. Ze knikt al even serieus ter bevestigig terug. Ik geef het meisje nog een aai over haar hoofd. Dan rent ze weg. Met haar roze ballon. Kirrend. Haar moeder lacht me dankbaar toe.

[Zie ook: Dossier Bolivia]