'Kan ik misschien een tientje lenen?'

We zagen elkaar op hetzelfde moment. Geert-Jan kwam op me afgestormd als een jonge hond die blij is om zijn baasje weer te zien. Een stevige hand. "Hoe is het met je?" vroeg ik. "Je ziet er in ieder geval stukken beter uit!" Hij kwispelde en vertelde dat hij er behoorlijk goed aan toe was.

"Je zou toch naar Haarlem verhuizen?" informeerde ik. "Ik wérk nu in Haarlem," antwoorde Geert-Jan. "In de sloop. Ik heb vijf man onder me," grinnikte hij. "Da's helemaal niets voor mij! Ik ben opeens uitvoerder..." Ik lachte terug en vroeg me af wat er waar was van het verhaal.

"Blij om te horen dat je weer op eigen benen staat," voegde ik hem toe. "Dat is echt prima nieuws!" Mijn dakloze vriend lachte van oor tot oor. Maar op het moment dat ik aanstalten maakte om afscheid te nemen, vroeg hij aarzelend: "Kan ik misschien een tientje van je lenen? Je krijgt het echt terug!"

Ik gaf hem een tientje en bezwoer hem dat hij me niet terug hoefde te betalen. Dat leek me rustiger voor ons allebei. "Dankjewel man!" riep Geert-Jan blij uit. "En niet alleen voor dit tientje! Dankzij jou ben ik er weer bovenop gekomen. Jij hebt destijds mijn identiteitsbewijs geregeld!"

Terwijl hij weg danste, betrapte ik mijzelf op een zeer voldaan gevoel. Al twijfelde ik niet over de vraag wat Geert met mijn tientje ging doen...

[Zie ook: Dossier Geert-Jan]